Entrevista 365

http://www.365d365e.com/entrevistes/?p=2125

~ por miquelfuster en May 16, 2011.

6 respuestas to “Entrevista 365”

  1. Hola, he estado leyendo un poco todo y me has emocionado, y no por que tu historia me de pena y como dices tú, me causes compasión sino por tu valentía para contar todo aquello que te aconteció, pero más aún me emociona ver tus obras de arte. Yo no soy una entendida de arte, pero el que las expliques las hace más bellas. Me ha gustado mucho tu blog.

  2. Hola Miguel,gracias al traductor de google he podido leer tu entrevista, tienes una gran capacidad, con pocas palabras describir toda una vida. Pienso que te queda mucho por VIVIR y a nosotros de seguir «disfrutando» de tus valientes trabajos,me gustaria que colgases en el blog tus nuevos cuadros´
    Un abrazo

  3. Gracias, muchas gracias, por tu charla en Terrassa.
    Por tu experiencia, por compartirla y por ser un gran luchador en la escuela de la vida.
    Lo que has hecho por ti, sin lugar a dudas, lo has hecho por todos.
    Dios te bendiga.
    A sido una tarde inolvidable .

  4. Miguel te he dejado unas palabras en 365d365entrevistas, solo repetirte que me ha emocionado mucho reencontarte despues de 40 años, estoy impactada por tu vida y tus experiencias y te recuerdo con mucho cariño.Espero que tu me recuerdes también, yo al menos a mis hijas les he asegurado que lo harias.Un abrazo y felicidades por «vivir».

  5. ¡Oye, te he reconocido! Me tuviste de pie durante casi cinco minutos contándome tus penas, y yo escuchando pacientemente, a pesar de que me estaban esperando para una reunión importante. Cuando por fín, me diste la oprtunidad de sacar una moneda de dos euros del bolsillo para entregártela, leí en tus ojos el desprecio infinito que sentías por mí. Tal vez esperabas un billete de diez, creyendo que te lo habías ganado de sobra, gastando saliva con un mentecato trajeado y con portafolio. Debes saber, que mi estado no es muy boyante a pesar de las apariencias, lo que no obsta para que ayude en lo que buenamente pueda, a personas en tu situación. Así me enseñaron en mi casa, y no me arrepiento de hacerlo, incluso en aquellos casos como el tuyo, en los que percibo ese odio, envidia y desprecio soterrados que proyectaste hacia mí. No le deseo a nadie algo como lo que te está pasando, pero me hubiera gustado conocerte antaño, en tus «mejores» años para saber quién eras realmente y lo que tus amigos y familiares pensaban de tí…
    A pesar de todo, te deseo de todo corazón, que salgas cuanto antes de este trance, Aunque tú no lo creas, has vuelto a mi memoria varias veces con una sentimiento de melancolía y desazón. Suerte, Miguel…

  6. Hola Miquel,
    Et vaig escoltar a l’entrevista al «Terricoles». Em va agradar molt com parles. Deies que això dels ex-alcohòlics és un invent dels americans, i encara que no es begui, no es deixa de ser alcohòlic.
    Pel que veig, amic meu, passa el mateix amb els dibuixants.
    Una abraçada.

Replica a Juan Padrones de la Rosa Cancelar la respuesta